"Αν δεν καώ εγώ,αν δεν καείς εσύ,αν δεν καούμε εμείς,πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη.."Ναζίμ Χικμέτ

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012


Γιατί να συμμετέχεις στη συνέλευση της σχολής σου…

Η συγκυρία που διανύουμε χαρακτηρίζεται από ανάταση του λαϊκού και φοιτητικού κινήματος απέναντι στην πολιτική της συγκυβέρνησης, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ.  Η πρόσθεση νέων μέτρων και το ξεδίπλωμα της κρίσης, κάνει πιο εμφανές από ποτέ ότι η πολιτική αυτή στοχεύει στην βίαιη υποβάθμιση των κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων. Γι’ αυτό, είναι αναγκαία η ανατροπή αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής η οποία θα επιτευχτεί με έναν συλλογικό αγώνα διαρκείας.
Η βάση της οργάνωσης ενός τέτοιου αγώνα μέσα στο πανεπιστήμιο είναι η Γενική Συνέλευση. Η Γενική Συνέλευση είναι το ανώτατο όργανο λειτουργίας ενός φοιτητικού συλλόγου, μια ιδιαίτερα ελεύθερη και αμεσοδημοκρατική διαδικασία, στην οποία συζητούνται θέματα και παίρνονται αποφάσεις που αφορούν τα συμφέροντα των φοιτητών και μελλοντικών εργαζομένων. Σημαντικές αποφάσεις που μπορούν να επηρεάσουν άμεσα τις λειτουργίες της σχολής αλλά και της καθημερινότητας μας ως φοιτητές. Πολλοί φοιτητές θεωρούν πως η ώρα της Γενικής Συνέλευσης είναι ώρα για καφέ ή για βόλτα, καθώς είναι τυχεροί που χάνουν μάθημα. Όμως, η αδιαφορία, η αδράνεια και η ανάθεση του αγώνα για τα συλλογικά συμφέροντα σε άλλους πιο «τσαμπουκάδες» δεν έφεραν ποτέ την αλλαγή. Εμείς πιστεύουμε πως η Γενική Γυνέλευση είναι ώρα πραγματικού αγώνα και ώρα ρήξης με το ίδιο το πολιτικό σύστημα που καταρρακώνει την κοινωνία μας.
Σε μια κοινωνία λοιπόν, όπου οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται συνεχώς, η ανεργία καλπάζει φέρνοντας ολοένα και μεγαλύτερη εξαθλίωση και εφόσον εμείς αποτελούμε τους εργαζόμενους της επόμενης μέρας, στις γενικές συνελεύσεις δεν μπορούμε να αποφεύγουμε όλα αυτά τα επίμαχα ζητήματα της επικαιρότητας να και αναφερόμαστε αποκλειστικά σε θέματα λειτουργίας της σχολής σα να είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας.
Η πτέρυγα της μαχόμενης αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια, δε μπορεί παρά να θέτει προς συζήτηση όλα αυτά τα ζητήματα που αφορούν άμεσα τους φοιτητές κ τις εργαζόμενες οικογένειες τους. Δε μπορεί παρά να κλείνει την πόρτα στη βόλεψη κ στον ατομικό δρόμο που προβάλουν με χαρά οι καθεστωτικές-συστημικές παρατάξεις (Π.Α.Σ.Π.-Δ.Α.Π.), αποφεύγοντας τη διαδικασία και εκφυλίζοντας τη σημασία της γενικής συνέλευσης. Είναι αναγκαία η συμμετοχή όλων μας όχι μόνο στην λήψη της απόφασης, αλλά και στην υλοποίηση της, έτσι ώστε να ισχυροποιηθεί το φοιτητικό κίνημα, και στο πλευρό των εργαζομένων, να δώσει ηχηρή την απάντηση του ενάντια στο βάρβαρο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Δεν θα γίνουμε γενιά θυσίας στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Έλα και εσύ στην Γενική Συνέλευση της σχολής σου και ένωσε την φωνή σου με τις δικές μας.
Όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις!!!


«Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;»
Μπ. Μπρεχτ


ΚΑΤΑΛΥΣΗ χημικού - Ε.Α.Α.Κ.

Κυριακή 20 Μαΐου 2012


Το δικαίωμα του εκλέγειν και αγωνίζεσθαι..
Ο σύγχρονος κοινωνικός πόλεμος του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων με όλες του τις αποχρώσεις εμφανίζεται και μέσα στις σχολές των πανεπιστημίων, στα οποία οι καθεστωτικές παρατάξεις παίρνουν το ρόλο του υποψήφιου βουλευτή-φοιτητή και λίγο πριν τις φοιτητικές εκλογές τα ρουσφέτια δίνουν και παίρνουν.
Αυτό το γεγονός λοιπόν θα πρέπει να αποτελέσει μια από τις αφορμές για τις οποίες οι φοιτητές δεν πρέπει να απέχουν από τις φοιτητικές εκλογές, αφού με την ψήφο τους έχουν την δυνατότητα να καταβαραθρώσουν τα τσιράκια των μεγάλων κομμάτων και να δείξουν πως δεν δελεάζονται από σφηνάκια σημειώσεις και πάρτι, αφού οι ανάγκες των ημερών είναι άλλες .Σε αυτή την κατεύθυνση λοιπόν η σπουδάζουσα νεολαία μπορεί και πρέπει να συμβάλλει αποφασιστικά μέσα από την μάχη των φοιτητικών εκλογών με την ενίσχυση των δυνάμεων της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, της Ε.Α.Α.Κ.
Η συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές και πολύ περισσότερο η ενίσχυση των αγωνιζόμενων-αντικαπιταλιστικών δυνάμεων της Ε.Α.Α.Κ. στέλνει μήνυμα ανυπακοής της νεολαίας, στέλνει το μηνύμα πως το φοιτητικό κίνημα 8α είναι στην πρώτη γραμμή ενάντια στο νέο νόμο που διαλύει τα πανεπιστήμια και τα κάνει επιχείρηση, τα οποία μέρα με την μέρα  στερούν όλο και περισσότερα δικαιώματα και σε συνεργασία με τις καθεστωτικές παρατάξεις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ βάζουν τους φοιτητές στο στόχαστρο του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης. Έτσι η απόχη αποτελεί μια πολιτική φυγή και μια κίνηση ωχαδερφισμού για κάθε σκεφτόμενο  φοιτητή.
Κρίνεται παράδοξο το γεγονός ότι το αγωνιστικό αντικαπιταλιστικό ρεύμα που κυριαρχεί στις γενικές συνελεύσεις δεν αποτυπώνεται παρομοίως και στις φοιτητικές εκλογές δίνοντας με αυτό τον τρόπο το δικαίωμα « εξουσίας» των καθεστωτικών παρατάξεων αποκρύπτοντας έτσι την ισχύ της άλλης άποψης, της ανατρεπτικής άποψης.
Παρόλο που οι φοιτητικές εκλογές μοιάζουν με σύγχρονο πολιτικό βούρκο από τον οποίον αναδύονται τα τσιράκια και οι συμφεροντολόγοι φοιτητές, υπάρχει λύση για να αναδυθεί ισχυρό και έτοιμο το φοιτητικό κίνημα να απαντήσει πως το μέλλον μας ως φοιτητές και στην συνέχεια ως εργαζόμενοι το ορίζουμε μόνο εμείς.
Αν αυτό είναι το παρόν και το μέλλον που ετοιμάζουν για την νεολαία, πρέπει να πάρουν την απάντηση που τους αξίζει και αυτό να αποτυπωθεί και στην μάχη των φοιτητικών εκλογών. Η μάχη αυτή δεν πρέπει να υποτιμηθεί στα μάτια της σπουδάζουσας νεολαίας αλλά να δώσει μαζικό παρών και ένα ηχηρό μήνυμα ανυπακοής.
«Ούτε σιωπής, ούτε υποταγής, είμαστε η γενιά της ανατροπής..»

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Εξέγερση, δηλαδή επιβίωση, δημοκρατία, ελπίδα


Ήταν η βδομάδα που όλα τέθηκαν καθαρά. Στο στόχαστρο είναι ακριβώς η εργαζόμενη πλειοψηφία. Η χρεωκοπία αφορά ακριβώς αυτούς.

Μιλάμε για τον ορισμό της ταξικότητας της επίθεσης. Όσο φτωχότερος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο πρέπει να χτυπηθεί. Τη μεγαλύτερη μείωση αποδοχών θα την έχουν αυτοί που παίρνουν απλά τον βασικό μισθό. Αυτοί που έχουν ανάγκη την Εργατική Εστία ακόμη και για ένα εισιτήριο στο θέατρο ή για μια βόλτα στα λουτρά της Αιδηψού. Όσοι έχουν ανάγκη ένα χαμηλότοκο δάνειο από τον ΟΕΚ. Αυτοί οι δύο οργανισμοί καταργούνται…

Αλλά και η εκδικητικότητα ενός γερασμένου συστήματος σε όλο της το μεγαλείο. Όσο πιο νέος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο πρέπει να τιμωρηθεί. 22% η γενική μείωση στον βασικό μισθό, αλλά 32% στους νεοπροσλαμβανόμενους…


Ότι πρέπει να μας στοιχειώνει…


Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. το Νοέμβριο το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα έφτασε το 20,9%, έναντι 13,9% που ήταν ένα χρόνο πριν και 18,2% που ήταν τον Οκτώβριο του 2011.


Ο αριθμός των ανέργων ανήλθε στους 1.029.587 άτομα. Μόνο μέσα σε ένα μήνα έχασαν τη δουλειά τους 126.062 άτομα, δηλαδή, κάθε ημερολογιακή ημέρα έβγαιναν στην ανεργία 4.200 άτομα.


Μέσα σε έναν χρόνο βρέθηκαν εκτός εργασίας 337.010 άτομα, 923 άτομα κάθε ημέρα που περνούσε.


Ο αριθμός των ανέργων το Νοέμβριο του 2011 σε σύγκριση με το Νοέμβριο του 2010 είναι αυξημένος κατά 48,7%.


Το 27,7% του πληθυσμού ή 3,031 εκατομμύρια άτομα ζουν στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού στην Ελλάδα.


…αλλά και να μας οδηγεί σε συμπεράσματα


Πως μπορεί να θεωρείται προοδευτικός ένας τρόπος παραγωγής, ο οποίος σκορπάει την μέγιστη κοινωνική δυστυχία, ακριβώς όταν βρίσκεται στο απόγειο δημιουργίας και συγκέντρωσης πλούτου; Χωρίς μάλιστα ποτέ να αγγίζεται η εταιρική ή ατομική περιουσία, ούτε το εισόδημα της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας;


Είναι δυνατόν να θεωρείται ‘’διέξοδος’’ από την καπιταλιστική κρίση, η λεγόμενη jobless recovery (ανάπτυξη με ανεργία); Αποτελεί πρόοδο για μια κοινωνία, να θέτει στόχο να μην δουλεύει ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, για να εκβιάζεται το υπόλοιπο;


Η μεγάλη ανεργία είναι το όπλο για να επιβληθεί χαμηλός μισθός. Το έχουμε καταλάβει, αλλά ομολογείται κιόλας από τους εκπροσώπους της κεφαλαιοκρατίας. Είναι δυνατόν έπειτα να θεωρούμε το καπιταλιστικό σύστημα δημοκρατικό, επειδή απλά, σε αυτό το πλαίσιο πάντα, θεωρητικά, σου δίνει τη δυνατότητα να διαλέξεις κόμμα; Όλως περιέργως βέβαια τα ελεγχόμενα από τους επιχειρηματίες ΜΜΕ προβάλλουν κατά βάση τα κόμματα απολογητές του συστήματος, που εκτός των άλλων είναι τρόφιμα της κρατικής χρηματοδότησης.


Ότι θα έπρεπε να μας προσανατολίζει πολιτικά…


Το 79% του λαού είναι κατά του μνημονίου, σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση.


Το 51% του κόσμου έχει αρνητική γνώμη για την ΕΕ, ενώ πριν ένα μόλις το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 41%.


Το 35% των πολιτών έχει αρνητική γνώμη για το ευρώ παρά την κινδυνολογία, ενώ πριν ένα μόλις μήνα το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 32%.


Το 63,3% των επισκεπτών του μεγαλύτερου και μάλιστα συντηρητικού portal ειδήσεων, ζητούν σε σχετική ψηφοφορία, να κηρύξει η Ελλάδα στάση πληρωμών.


…και να μας οδηγεί σε τόλμη και όχι σε μισά λόγια


Ο κόσμος έχει τις ευθύνες του και τις αμαρτίες του. Τα βολέματα, τους εφησυχασμούς και τα ‘’δε βαριέσαι, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα’’. Αλλά δεν δικαιούνται οι λεγόμενες πρωτοπορίες του, να χρησιμοποιούν όλα αυτά σαν άλλοθι της δικής τους ατολμίας. Δεν αποδείχτηκαν οι ίδιες ως πρωτοπορίες, δεν κατέχτησαν την αναγνώριση.

Δύο ήταν και είναι τα κεφαλαιώδη ζητήματα της περιόδου. Το ζήτημα του χρέους και η συμμετοχή σε ευρωζώνη και ΕΕ. Δίδυμα αδελφάκια.


Ας θυμηθούμε λοιπόν.

Δύο χρόνια πήρε στην κοινοβουλευτική αριστερά να καταλάβει ότι είναι δίκαιο, σωστό και ρεαλιστικό, να θέσει θέμα για ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ και ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ (έστω με παλινωδίες).


Ένα της τμήμα (του ‘’σοσιαλισμού που γνωρίσαμε’’), θεωρούσε το στόχο αυτό αποπροσανατολιστικό, ρεφορμιστικό και ενσωμάτωση στον καπιταλισμό.


Η άλλη της εκδοχή (η ‘’ευρωπαϊκή’’), τη μια στιγμή μίλαγε για ‘’αναδιαπραγμάτευση του χρέους’’, την άλλη έψαχνε να βρει ποιο είναι το δίκαιο και ποιο το άδικο χρέος, μην τυχόν και αδικήσει κανένα δανειστή, την επομένη ήθελε να το ‘’μετρήσει’’. Έμπλεξε το τεχνικό διαχειριστικό μέρος, με το πολιτικό αίτημα ως εργαλείο πολιτικής παρέμβασης και λαϊκής δράσης. (Προτάσεις της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ για διέξοδο από την κρίση: ‘’Μια επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους με διαγραφή μεγάλου μέρους του, επιμήκυνση και μείωση του επιτοκίου. Να διεκδικήσουμε, καταρχήν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μια δίκαιη ρύθμιση του Χρέους, αφού πρώτα προχωρήσουμε σε έναν εξονυχιστικό λογιστικό έλεγχο του Χρέους -και είναι αδιανόητο ότι η κυβέρνηση κωλυσιεργεί και αρνείται- για να δούμε ποιο μέρος του είναι παράνομο και επαχθές’’, εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς)


Αλλά και το ζήτημα της συμμετοχής στην ευρωζώνη και την ΕΕ, από σημείο επικοινωνίας της αριστεράς, με τις λαϊκές διαθέσεις, αποτέλεσε στοιχείο ανυποληψίας και πολιτικής υστέρησης.

Όπως δεν μπορείς να βρεις στον Ριζοσπάστη σήμερα καμία παραπομπή στις συγκυβερνήσεις ΚΚΕ/ΣΥΝ με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το 89/90, έτσι και δεν θα βρίσκεις το 2032 τις περίφημες δηλώσεις της Α. Παπαρήγα για την ‘’καταστροφή με την έξοδο από το ευρώ’’ και την κινδυνολογία ότι άμα φύγουμε ‘’θα έρθουν αυτοί που έχουν τα κεφάλαια τους έξω να τα πάρουν όλα μπιτ παρά’’.


Για την λεγόμενη ευρωπαϊκή αριστερά, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Παρά τις διαφοροποιήσεις τμημάτων του, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι σταθερά υπέρ της συμμετοχής στην Ευρωζώνη και την ΕΕ. Αλλά και όσοι τοποθετούνται κριτικά, ανακάλυψαν μια περίεργη θεωρία, πως πρέπει να τεθεί θέμα εξόδου από ευρώ αλλά όχι και από την ΕΕ. Το τελευταίο θεωρείται λαθεμένο ή μαξιμαλιστικό και αντικαθίσταται με το βολικό ‘’ρήξη με την ΕΕ’’. Έλα όμως που η λαϊκή αντίθεση στην ΕΕ είναι ευρύτερη από την απόρριψη του ευρώ, όπως έδειξε και η τελευταία δημοσκόπηση! Ψιλά γράμματα για την ..αντισεχταριστική αριστερά.


Το να είσαι εκατό βήματα μπροστά από τις λαϊκές διαθέσεις, σημαίνει ότι είσαι απλά στον κόσμο σου (στην παλαιοκομμουνιστική γλώσσα είσαι ένας ρομαντικός βολουνταριστής ή αριστεριστής).

Το να κινείσαι με το βηματισμό του κόσμου, σημαίνει πως απλά δεν τολμάς να πρωτοπορήσεις, δεν συμβάλεις με κανένα ιδιαίτερο τρόπο. ‘’Πρέπει να μιλήσουμε στο στόμα του λαού όχι όμως με το στόμα του λαού’’, έλεγε ο μεγάλος Μ. Μπρέχτ, που δεν μασούσε τα λόγια του, ήθελε τους επαναστάτες ένα βήμα μπροστά και όχι υποταγμένους και κόλακες στη μέση συνείδηση.

Το να είσαι όμως πάντα ένα βήμα πιο πίσω είναι η καταστροφή σου και αυτό συμβαίνει με την κοινοβουλευτική αριστερά και στις δύο εκδοχές της και παρά τις διαφορές της. Σήμερα τα λέει καλύτερα και για το χρέος και (λιγότερο) για το ευρώ.


Λέει όμως σήμερα, αυτό που έπρεπε να έχει πει χτες και όχι αυτό που θα φώτιζε την αυριανή μέρα.


Ακριβώς πάντα ένα βήμα πίσω…


Δημοκρατία είναι η εξέγερση


Δεν σκαλίζουμε το παρελθόν για να απαξιώσουμε κανένα, αλλά για να λογαριαστούμε με τα αμείλικτα ερωτήματα του παρόντος.


Απέναντι μας μια κυβέρνηση διορισμένη από την ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία, τις τράπεζες, τους δανειστές. Με τους μεγάλους ντόπιους επιχειρηματίες να είναι οι μόνοι ευτυχείς συνοδοιπόροι των αντεργατικών ανατροπών και τη μεγάλη μάζα του λαού στα πρόθυρα της καταστροφής.

Το πρώτο καθήκον και δικαίωμα των εργαζομένων είναι η εξέγερση για την ανατροπή. Υποχρέωση της αριστεράς, είναι να συμβάλει στην ανάγκη αυτή. Να την υποστηρίξει, να την τεκμηριώσει, να της δώσει προοδευτικό αντικαπιταλιστικό, αντιΕΕ πρόσημο.

Δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία αυτή τη στιγμή, σημαίνει ακριβώς να επιβληθεί το δίκιο και το συμφέρον των εργαζομένων και της κοινωνίας, πάνω στη σκοταδιστική, βάρβαρη επίθεση του αντιδραστικού συνασπισμού εξουσίας. Της τρόϊκας, του κεφαλαίου, των αστικών ελληνικών κομμάτων.

Δημοκρατία στον παρόντα χρόνο, είναι η εργατική εξέγερση, η λαϊκή επανάσταση. Δεν κρίνει αυτό απαραίτητα τον συνολικό κοινωνικό προσανατολισμό. Αλλά είναι όρος επιβίωσης του λαού, προϋπόθεση για να αποφευχθεί μια πρωτοφανής κοινωνική καταβύθιση και ήττα του κόσμου της εργασίας.

Η αριστερά, θα κριθεί πριν από όλα στη στάση της απέναντι στο ερώτημα της ανατροπής. Αλλά και στην έμπρακτη συμβολή της στο πρόσημο που αυτή θα έχει. Αν θα είναι δηλαδή ένα βήμα προς μια πορεία αντικαπιταλιστική, με κριτήριο τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, έξω από τα δεσμά της ΕΕ και το μολώχ του καπιταλιστικού κέρδους ή αν θα είναι μια αντιδραστική αναδίπλωση με τη σφραγίδα των αντιδραστικών δήθεν ‘’πατριωτικών’’ δυνάμεων.

Η αριστερά διστάζει να θέσει το ζήτημα της εξέγερσης, με εξαίρεση την αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά, που δεν μπορεί ωστόσο να σφραγίσει τις εξελίξεις, παρά τη μεγάλη συμβολή της.

Δεν εννοούμε αν καλεί σε συλλαλητήρια, ‘’συγκρούσεις’’ και άλλες αναγκαίες μορφές.

Μιλάμε για την ανάγκη να τεθεί το ζήτημα της ανατροπής με καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ, με πρώτο βήμα την αποχώρηση από τη βουλή-δούλο της τρόϊκας και την συμβολή στη συγκρότηση ανταγωνιστικών κοινωνικών και πολιτικών μορφών οργάνωσης του λαού, με συμμετοχή των συνδικάτων βάσης, εκλεγμένων εκπροσώπων των λαϊκών συνελεύσεων, επιτροπών ανέργων ή/και απολυμένων, τοπικά, αλλά και ΚΕΝΤΡΙΚΑ.

Ποιος αμφιβάλει για τη δυναμική που θα είχε αυτή η πολιτική πρωτοβουλία στην ταχύτατη κλιμάκωση της εργατικής και λαϊκής κινητοποίησης με καταλήψεις όλων των δημοσίων κτιρίων και οργανισμών και παραμονή στις πλατείες, μέχρις να ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ;

Χωρίς αυτή την πολιτική στάση, η κοινοβουλευτική αριστερά απλά πετάει την μπάλα στην κερκίδα. Και ο κόσμος δεν είναι αφελής…

Όχι μόνο δεν υπάρχει η τόλμη, αλλά οι κοινοβουλευτικές ηγεσίες της αριστεράς εύχονται να γυρίσουν όλα στην κανονικότητα, να προκηρυχτούν τάχιστα εκλογές, να απαντήσει ο λαός με τα χαρτάκια και να μείνει η εξουσία στην οικονομική και πολιτική ολιγαρχία.

Η αντι-δημοκρατική αστική αντ-επανάσταση και η ειλικρίνεια του Χρυσοχοϊδη

Επιβίωση με την ανατροπή των μνημονίων και της νέας δανειακής συνθήκης και λαϊκή εξέγερση, πάνε μαζί.

Ακριβώς όπως πάνε μαζί για τους αντιπάλους μας, η επιβολή των αντεργατικών μέτρων με την άγρια καταστολή της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Γράφηκαν πολλά ευφυή και σκωπτικά για τους λόγους που ο Χρυσοχοϊδης ‘’δεν πρόλαβε’’ να διαβάσει το μνημόνιο που ψήφισε αυτός και το ΠΑΣΟΚ. Αγνοήθηκε όμως η αλήθεια που είπε ο ίδιος, και αποκαλύπτει το δεσμό μεταξύ αντεργατικής πολιτικής και κατάργησης της δημοκρατίας για το λαό.

‘’Σας θυμίζω επίσης ότι ήμουν ο υπουργός-διαχειριστής κρίσεων επί πολλές ημέρες και εβδομάδες, με το Κοινοβούλιο αποκλεισμένο από χιλιάδες οργισμένους πολίτες. Κινδύνεψε πολλές φορές να καταληφθεί το Κοινοβούλιο τότε’’. (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=442007 )

Η ευκαιρία της αριστεράς: Και πλατιά και ριζοσπαστικά


Το ζήτημα της ανατροπής είναι ανοιχτό. Να το δούμε σαν θετική πρόκληση.

Το δίλλημα μασημένα και μισά λόγια ‘’για να μην φοβηθεί ο λαός’’ ή λεκτικές απογειώσεις στο υπερπέραν για να κρατηθεί μακριά (και να φοβηθεί!) ο λαός, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Της αριστεράς της ήττας και της γραφειοκρατικής σκέψης, που δεν εμπιστεύεται τις λαϊκές δυνάμεις, δεν ζει με την αγωνία των ανέργων και των εργατικών στρωμάτων. Μιας αριστεράς που φοβάται το απελευθερωτικό λυτρωτικό λαϊκό πανηγύρι της εξέγερσης. Μιας αριστεράς που διστάζει να δει το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης και την αναγκαιότητα ενός μεγάλου επαναστατικού κοινωνικού μετασχηματισμού με κλονισμό της εξουσίας του χρήματος και της ατομικής ιδιοκτησίας, σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο.

Σήμερα, οι επαναστατικοί στόχοι της αριστεράς, μπορούν να αναδεικνύονται όχι σαν ιδιοτελή ή ηθικά προτάγματα της ίδιας, αλλά ακριβώς σαν ανάγκη της κοινωνίας. Ακόμη και αυτών που δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι θα μπορούσαν να έχουν σχέση με μια κομμουνιστική επανασυγκρότηση της κοινωνίας στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και της δημοκρατίας των παραγωγών και του κοινωνικού πλούτου.

Διαγραφή του χρέους, έξοδος από ευρωζώνη και ΕΕ, χτύπημα της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας με κοινωνικοποιήσεις, ανατροπή του υπηρετικού προς το κεφάλαιο και την τρόικα πολιτικού συστήματος, είναι οι στόχοι που σηματοδοτούν τη συνάντηση μιας μεγάλης αναγεννημένης αντικαπιταλιστικής αριστεράς με τις εργατικές ανάγκες και τις λαϊκές προσδοκίες όχι μόνο για επιβίωση, αλλά και για ένα καλύτερο μέλλον.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

ΑΠΟΡΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ


Το νέο έτος ήρθε και απ'ότι φαίνεται θα είναι το πιο κρίσιμο για την πορεία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οι προϋπολογισμοί των ιδρυμάτων για το 2012 μας στέλνουν κάποια πρώτα μηνύματα όπως και ο νέος κρατικός προϋπολογισμός που η ψηφισή του ήταν το πρώτο βήμα της συγκυβέρνησης των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Αλήθεια γιατί την ίδια στιγμή που οι κρατικές δαπάνες στον προϋπολογισμό ανέρχονται στα 170δις περίπου η παιδεία και η υγεία αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα στη λειτουργία τους; Φταίει το υπέρογκο δημόσιο, οι αιώνιοι φοιτητές και οι υπεράριθμοι συνταξιούχοι; Ας ρίξουμε μια ματιά λοιπόν πως κατανέμονται αυτά τα 170δις του κρατικού προϋπολογισμού, τι θέλει να πετύχει με αυτό η κυβέρνηση και η ΕΕ και τι αυτό σημαίνει για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, για τους φοιτητές και τους εργαζόμενους σ' αυτήν.
   Την ίδια στιγμή λοιπόν που το 71,1% του προϋπολογισμού (120,9δις) πηγαίνει για τόκους, χρεολύσια και για την ενίσχυση των τραπεζών, οι δαπάνες για το ΝΑΤΟ αυξάνονται κατά 16,8% και για το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη κατά 4,4% μόλις το 11,4% των δαπανών (19,4δις) αφορούν μισθούς και συντάξεις και 10,1% (17,1δις) προορίζονται για παιδεία, υγεία, ασφαλιστικά ταμεία, συγκοινωνίες.    
       Συγκεκριμένα για την παιδεία οι δαπάνες έπεσαν στο 2,75% του ΑΕΠ που είναι οι πιο χαμηλές των τελευταίων δεκαετιών, έτσι οι λειτουργικές δαπάνες για τα σχολεία μειώνονται κατά 83,3% για την πρωτοβάθμια και κατά 57,8% για τη δευτεροβάθμια. Παρόμοια είναι και η κατάσταση στη τριτοβάθμια εκπαίδευση με την πλειοψηφία των ιδρυμάτων να έχουν καταρτίσει προϋπολογισμούς μειωμένους κατά 50% σε σχέση με πέρσι! Το μόνο κονδύλι το οποίο αυξήθηκε είναι αυτό για τη Δια Βίου Μάθηση (αυτό που έχουν πιο πολύ ανάγκη οι εργοδότες δηλαδή, για τη γρήγορη κατάρτιση των εργαζομένων-λάστιχο). Τι θα σημάνουν όμως όλα αυτά για τους φοιτητές και τους εργαζόμενους μες στα ιδρύματα;
Δίδακτρα: Είναι ζήτημα χρόνου να μας ζητήσουν να πληρώνουμε προκειμένου να συνεχίσουμε και να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας. Πώς άλλωστε θα μπορούσαν να λειτουργήσουν τα ιδρύματα την ίδια στιγμή που 1δις την εβδομάδα απ'τον προϋπολογισμό πάει στις τράπεζες για τοκοχρεολύσια; “Πλήρωνε λοιπόν” μας λένε για ένα πιστοποιητικό-διαβατήριο για την ανεργία ή στην καλύτερη για μια δουλειά των 500 ευρώ. Διαμορφώνεται έτσι μια παιδεία για λίγους αφού οι νέοι από φτωχές οικογένεις δεν θα μπορούν να σπουδάσουν ή θα αναγκάζονται να δουλέψουν όταν οι άνεργοι είναι πάνω από 1εκ.
Φοιτητική μέριμνα: Συγγράμματα; Σίτιση και στέγαση; Όλα αυτά είναι πολυτέλειες στην εποχή των μνημονίων και του Πανεπιστημίου της αγοράς. Ήδη πολλά απ' τα συγγράμματα που δίνονταν έχουν κοπεί σε ορισμένες σχολές, με κατεύθυνση, όπως φαίνεται και απ' τον νέο νόμο, την πλήρη κατάργησή τους και την αντικατάστασή τους το πολύ από ηλεκτρονικές σημειώσεις.
            Όσο αφορά τη σίτιση και τη στέγαση, λόγω των απολύσεων και της υποχρηματοδότησης, θα είναι αδύνατον για τα ιδρύματα να μπορέσουν να διασφαλίσουν την εύρυθμη λειτουργία τους χωρίς να ανεβάσουν τις τιμές ή να εκχωρήσουν αυτές τις λειτουργίες σε ιδιώτες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των εστιών οι οποίες μετά την κατάργηση του ΕΙΝ από 1/1/2012 περνάνε στη δικαιοδοσία των ιδρυμάτων τα οποία όμως δεν έχουν κονδύλια για να τις λειτουργήσουν. Έτσι είτε αυτές θα κλείσουν, είτε θα μπουν ενοίκια περνώντας σε ιδιώτες κλπ. Άλλωστε και ο νέος νόμος προβλέπει ότι αυτές τις λειτουργίες μαζί με την έρευνα θα τις διαχειρίζεται μία ιδιωτική εταιρεία (Α.Ε. όπως αναφέρει) με κριτήριο τη μέγιστη οικονομική τους απόδοση και όχι φυσικά τις ανάγκες των φοιτητών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Απολύσεις-εφεδρείες: Οι άνεργοι μπορεί να έχουν ξεπεράσει το 1εκ. αλλά η κυβέρνηση Παπαδήμου συνεχίζει όντως να ενισχύει την “ανταγωνιστικότητα της χώρας” (των επιχειρήσεων δηλαδή). Να απολύει, να μειώνει μισθούς και να ξεπουλάει δημόσια αγαθά. Ακριβώς πάνω σε αυτή τη λογική και με αφορμή την υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων πάρα πολλοί εργαζόμενοι στα ιδρύματα, μετά την περικοπή των μισθών τους, αντιμετωπίζουν την απειλή της απόλυσης, έτσι ώστε όταν ολοκληρωθεί αυτή τη διαδικασία το νέο Πανεπιστήμιο της αγοράς να μπορέσει να κάνει προσλήψεις με νέες συμβάσεις, πολύ χειρότερες απ' τις υπάρχουσες. Το παρόν αυτών των ανθρώπων δείχνει το μέλλον το δικό μας.
Συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων: Το υπουργείο ήδη έχει εκφράσει την πρόθεσή του για 100 συγχωνέσεις και καταργήσεις τμημάτων μέσα στο 2012. Η λογική τους απλή: όποιες σχολές δεν παράγουν έρευνα και εργαζόμενους χρήσιμους για την κερδοφορία των επιχειρήσεων δεν έχουν λόγο ύπαρξης και θα κλείσουν. Έτσι οι εισακτέοι στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θα είναι όσοι και τις δεκαετίες του '50 και του '60 και απ'τη μία όσοι λίγοι έχουν την οικονομική δυνατότητα ή είναι άριστοι θα εισάγονται στα κέντρα αριστείας που θα φτιάχνουν τα στελέχη της παραγωγής και απ'την άλλη οι υπόλοιποι θα αγοράζουν πιστοποιητικά προοριζόμενοι να γίνουν τα πιο αποδοτικά και φθηνά γρανάζια της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Λένε ότι οι περικοπές στην παιδεία (και γενικά στο δημόσιο) είναι αναγκαίες, ώστε να αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος, για το οποίο φταίμε όλοι αφού «μαζί τα φάγαμε». Αυτό το χρέος δεν είναι του λαού – Απαιτούμε τη διαγραφή του. Το δημιουργήσανε οι αλλεπάλληλες επιδοτήσεις στις τράπεζες και οι φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, μαζί με τα δάνεια και τις επιχορηγήσεις της ΕΕ. Και τώρα θέλουν να το αποπληρώσουν καταργώντας τα δημόσια αγαθά, κόβοντας μισθούς και συντάξεις, συνεχίζοντας την φοροεπιδρομή. Θέλουν να φορτώσουν στις πλάτες μας τις συνέπειες της καπιταλιστική κρίσης.
           Συνοψίζοντας κάθε τι που θεωρείται απαραίτητο για την επιβίωση και την αξιοπρεπή ζωή ενός ανθρώπου γκρεμίζεται συθέμελα επειδή η φούσκα των τραπεζών έσκασε και ο καπιταλισμός “έχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας”. Εμείς και οι οικογενειές μας έχουμε πληρώσει ήδη πολλά και για τις σπουδές μας και για τα χαράτσια τους και στον ορίζοντα βλέπουμε μόνο φτώχεια και ανεργία! Η ανατροπή της επίθεσης που μας εξαπολύουν είναι ζήτημα επιβίωσης, όσο μένουμε αδρανείς δεν θα μπορέσουμε να σώσουμε ούτε ένα απ'τα δικαιωματά μας. Πρέπει να αποτρέψουμε την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου. Κάνενας φοιτητής δεν πρέπει να πληρώσει για τα βιβλία του, για σίτιση και στέγαση, κανένα Συμβούλιο Διοίκησης δεν πρέπει να εκλεγεί! Μαζί με τους εργαζόμενους των Ίδρύμάτων να παλέψουμε ενάντια στις απολύσεις και για τη συνολική ανατροπή-απόσυρση του νέου νόμου.
           Συνάδελφε/ισσα οργανώσου στον φοιτητικό σου σύλλογο και στη γενική σου συνέλευση, για ένα φοιτητικό κίνημα που θα υψώσει τοίχος στη συγκυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Μέσα απ'τις καθημερινές μεγάλες ή μικρές μάχες του να συμβάλει σε ένα παλλαϊκό ξεσηκωμό διαρκείας για να φύγουν όλοι αυτοί και μαζί τους η φτώχεια, η ανασφάλεια,και η ανέχεια. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματά μας.

Το